Breekpunt

Deze week speelden ze op TV de cultfilm ‘Point Break’ uit 1991 waarbij een groep Californische surfers hun surfactiviteiten financieren door banken te overvallen, verkleed als enkele oud VS presidenten. Hun bende noemt dan ook ‘the presidents gang’.
Uw en mijn spaarcenten worden straks geroofd door een criminele bende die zich zelfs niet eens vermommen maar wel gekend zijn als de Vivaldi coalitie, die ik liever ’de Titanic coalitie’ noem.
Rik Van Cauwelaert schrijft deze zaterdag een vernietigende column in De Tijd waarbij hij zeker de CD&V niet spaart. Rik kan je moeilijk verdenken van gebrek aan neutraliteit of objectiviteit maar hij gaat er wel met een zware hakbijl in.
We kunnen ontgoocheld zijn dat we er niet bij zijn, maar ik denk dat we in dit koekoeksnest niets te winnen hebben. Lachaert heeft zich de voorbije dagen niet alleen bevestigd als een weinig te vertrouwen kerel, hij heeft wel een hoofdprijs gewonnen in het mooi declameren van holle slogans. Maar hoe ga je in dat nest een constructief beleid uitbouwen? Er ligt niet één vreemd ei in, er liggen er zeven in. Zeven partijen die elk willen scoren en nog meer willen voorkomen dat de andere scoort. 

Wat wij kunnen missen is een herhaling van het kibbelkabinet Michel met een dramatisch einde zoals in december 2018. 

Waarom een breekpunt?

De formatie is nog niet rond, en als je ziet hoe kleingeestig het er al aan toe gaat, kan er nog veel mislopen alvorens deze paars-groen-oranje coalitie effectief uit de startblokken komt. En toch, vind ik, is dit een breekpunt om meerdere redenen.
De voorbije maanden leek het erop dat de CD&V veranderd was tegenover de CVP zoals wij die decennia lang gekend hebben. De absolute machtspartij leek aanvaard te hebben dat zij teruggevallen zijn op een beperkt kiezerspotentieel, en dat al hun pogingen om de N-VA te vernietigen onvoldoende succes hadden. Even schenen zij toenadering te zoeken bij onze partij, of op zijn minst bereid te zijn om samen de belangen van Vlaanderen te verdedigen. Niet dus. 
Opnieuw valt de Christelijke Volkspartij voor de verleiding van macht en postjes. Zelfs een gewijzigde abortuswet is niet echt meer een hinderpaal om toe te treden tot een coalitie waar ze mathematisch zelfs niet eens noodzakelijk zijn. Een staatshervorming kan wachten tot 2024 en deze kan evengoed bestaan uit een herunitarisering eerder dan een verdere regionalisering. 
Het enige wat deze zeven partijen verenigt is hun diepe wens om opnieuw oppermachtig te worden en onze partij te reduceren tot een verwaarloosbaar groepje Vlaamsnationalisten. Met andere woorden het breekpunt is dat het niet gaat om zelf electoraal sterker te worden met een constructieve visie, maar om een andere partij te decimeren. 
De Amerikaanse politiek is overgewaaid naar België. Ook daar zien we twee partijen die niet proberen kiezers te verleiden met een weldoordachte visie, maar door aan de kiezers duidelijk te maken dat de concurrentie de baarlijke duivel is, geen stem waardig.
Een ander breekpunt tegenover de voorbije jaren is het unitarisme. De liberalen en de Groenen breken met de verdere regionalisering of federalisering van België maar gaan opnieuw voor unitarisering. SP.A is steeds een koele minaar geweest van het federalisme en PS, alhoewel een partij met een sterke regionalistische reflex, is vooral beducht voor eigen financiële verantwoordelijkheid. Zij hopen met deze coalitie opnieuw de financieringswet te kunnen herzien in het voordeel van Wallonië, en daardoor Vlaanderen te laten opdraaien voor de meeruitgaven die  zij in het Zuiden willen realiseren. 
Opnieuw is het onbegrijpelijk dat CD&V hier mee instapt. Met hun twaalf zetels zijn zij onbenullig en aangezien zij zelfs overbodig zijn voor een meerderheid, kunnen zij in deze coalitie niets naar hun hand zetten. Nochtans waren de Tsjeven tot hiertoe steeds mede-initiator van iedere staatshervorming die het unitaire België de federale richting uitstuurde. 
Een laatste breekpunt tenslotte is de situatie van de twee Vlaamsnationalistische partijen. In 2010 was onze partij sterk en was het Vlaams Belang gereduceerd tot een klein partijtje. In 2014 zaten wij in de regering en VB in de oppositie. Nu zitten we samen in de oppositie en zijn wij beiden de twee grootste Belgische partijen in de kamer. 

Het zou bijzonder jammer zijn dat we nu ieder langs onze kant oppositie gaan voeren en bovendien nog wat onderlinge concurrentiestrijd aangaan. In deze situatie is enige verstandhouding noodzakelijk, en ik merk zeer duidelijk dat Vlaams Belang sedert kort zich minder agressief gedraagt en zelfs, zoals in de zaak Chovanec, eerder ondersteunend werkt. 

Een Vlaams breekpunt?

Iedereen vraagt zich nu af hoe het verder moet in de Vlaamse Regering. De samenwerking zat al in nauwe schoentjes, na de bocht van Lachaert, en met de tweede coalitiepartner die nu ook voor de federale Titanic coalitie kiest is het maar de vraag of dit schoentje nog überhaupt past. 
Zonet las ik dat Jan Jambon de bedoeling heeft beide coalitiepartners te vragen of ze nog achter het Vlaamse Regeerakkoord staan. Hier wordt ik toch een beetje misselijk van. Het doet denken aan de speelplaats waar een jongetje aan zijn vriendjes vraagt of ze nog meespelen. 
Het spreekt voor zich dat een diepgaand overleg noodzakelijk is, maar dat moet achter gesloten deuren gebeuren zonder voorafgaande mededelingen naar de media. Wat gebeurt er toch de laatste tijd met onze communicatie? 
De enige die de laatste tijd goed uit de verf komt is Ben Weyts. Hij heeft zich zeer goed verdedigd tegenover alle ‘experten’ en is er in geslaagd de scholen allemaal te laten starten. Van Matthias Diependale ben ik overtuigd dat hij goed werk levert, maar het gebeurt in alle stilte zonder uitstraling naar buiten. Ook van Zuhal Demir vernemen we niet bijzonder veel en over de manier waarop Jan Jambon de laatste tijd in de media komt, zullen we maar zwijgen zeker?
Hier moeten wij nu een breekpunt maken. Wat er moet gebeuren en hoe, moet het partijbestuur beslissen, maar het moet een nieuwe krachtige start worden die antwoord geeft op een aantal fundamentele noodwendigheden:

1. Vlareg moet leiderschap uitstralen en besturen met kracht en durf,
2. Vlareg moet Vlaanderen voorbereiden om weerstand te bieden tegen federale beslissingen die onze natie zouden benadelen, en de kans hierop is groot,
3. Vlareg moet alle middelen aanwenden om te voorkomen dat Doel wordt gesloten, hetgeen een ramp zou zijn voor onze energiebevoorrading,
4. Vlareg of minstens onze partij moet de nodige maatregelen voorbereiden voor de situatie waarbij wij in 2024 de stap zouden kunnen, of moeten zetten, naar Vlaamse onafhankelijkheid.
5. We moeten in stilte voorbereidende gesprekken gaan voeren met het Verenigd Koninkrijk, zodat we, in het geval we uit de EU worden gestoten, een handelsakkoord kunnen afsluiten met de Britten.

In dat laatste geval wordt ook Brussel een breekpunt. Tot hiertoe hebben wij steeds gesteld dat we Brussel niet loslaten, maar we moeten onszelf geen sprookjes wijsmaken. Brussel is de hoofdstad van de EU en is in de voorbije 190 jaar dermate ingepalmd, eerst door Franstaligen, en nu door grote anderstalige groepen, dat er weinig Vlaams overblijft in deze aparte regio die bovendien een pact heeft gesloten met de Franstalige gemeenschap. Ik denk dat we binnen een autonoom Vlaanderen Brussel moeten loslaten.
Het zijn eigenaardige tijden, maar ook tijden met enorme opportuniteiten, en de winnaars zijn zij die deze opportuniteiten aangrijpen om grootse dingen te realiseren. 

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.