Drie koningen, of waren het dictators?

Inmiddels zijn we 2022 en ik wens u allen een jaar waarin we onze “vrijheden” kunnen herwinnen en waarin de regeringen effectief werk maken van groeiende welvaart.

Deze wensen zijn een beetje afwijkend van de traditionele, maar ik vrees dat zeker dat laatste evenveel kans heeft dan u de lottowinst toe te wensen. Maar niet gelaten, hoop doet leven, zegt men.

Drie koningen, één koning kwam uit het Oosten, vertelt het Kerstverhaal en vandaag is er ‘koning’ Vladimir Poetin die zijn leger opstelt aan de grens met Oekraïne om dat land en zijn bevolking te beschermen tegen de nefaste westerse invloed, die hij zelf verderfelijk vindt. Ook draait hij de gaskraan zover dicht dat we in West Europa allemaal, eindelijk, gaan leren om bewuster met energie om te springen. Minister Tinne is trouwens al persoonlijk in het koninklijk paleis de thermostaat twee graden lager gaan draaien. Een wijze oosterse koning, of toch een beetje dictator? U mag kiezen.

De ‘koning’ uit het Westen, Joe Biden, daalt in de achting van zijn onderdanen en verliest ook in West-Europa sympathie en dat is niet zozeer omdat hij zich als een dictator gedraagt, maar omdat hij steeds meer tekenen van zwakheid en een beginnende dementie vertoont. De man verspreekt zich op verschrikkelijke momenten en ik kijk met groeiende ongerustheid naar het moment dat hij in debat zal gaan met Poetin. Mag ik het op een wat venijnige manier vergelijken met Wouter De Vriendt naar een debat sturen tegen Bart De Wever? Ook zijn vice-president, Kamala Harris, is geen groot succes en het wordt steeds duidelijker dat zij daar enkel werd neergepoot om de uiterst linkse zijde van de Democraten te plezieren. De westerse ‘koning’ is zeker geen dictator, maar hij is ook niet echt wijs en het Witte Huis wordt een beetje een Woon-Zorgcentrum, waar gelukkig Wouter Beke niet verantwoordelijk voor is.

De ‘koning’, of moet ik zeggen de keizer uit het zuiden is een ander paar mouwen. Een beetje een mix van Louis XIV en Napoleon Bonaparte die op de tonen van de Europese hymne zijn intrede deed als president van Frankrijk. Guy Verhofstadt is er nooit in geslaagd, gelukkig maar, om de leider te worden van de EU en deze om te vormen tot een Verenigde Staten van Europa terwijl Macron wel op weg is om dat te worden. Hij heeft zijn pionnen, waaronder Charles Michel, goed geplaatst en met het nieuwe Duitse Vivaldi-achtige paars-groene clubje tweederangs politici, is de macht van Emmanuel Macron gegroeid. Hij wil, net zoals ooit De Gaulle, minder macht voor de NAVO maar wel een Europese defensie onder EU vlag, waarschijnlijk met de bedieningsknoppen centraal in het Elysée. Deze zuiderse ‘koning’ is niet wijs, wel erg intelligent en begint meer en meer dictatoriale trekjes te krijgen.

Een machteloze Belgische koning, omringd door vechtende regeringen

De Belgische koning is zeker geen dictator, hij is ook niet erg wijs maar hij is wel het laatste symbool dat er overblijft van wat vroeger België was. ‘Eendracht maakt Macht’ is meer dan ooit een inhoudsloze leuze en zelfs de tricolore vlag is reeds verdeeld. Het zwart en de helft van het geel is voor Vlaanderen, de andere helft geel en rood zijn naar Wallonië verhuisd.

Wat er zich afspeelt in de zevenendertig Franstalige regeringen is onmogelijk te volgen, maar één ding is wel duidelijk, de MR voorzitter, wiens partij in meerdere regeringen zit, speelt continu stokebrand, en dat deze partij er niet wordt uitgegooid, danken ze enkel en alleen aan de ongerustheid over de electorale gevolgen ervan bij de andere coalitiepartners, die in deze situatie meer een soort sparringpartners zijn.

Over Vivaldi hebben we het al vaak gehad, maar aangezien we er nooit genoeg van krijgen, herhalen we hier nogmaals dat de partners van deze anti-N-VA regering uitsluitend deze houding delen, maar verder naar beleid toe geen enkele gemeenschappelijke visie hebben. Dit gebrek doet hen dan ook steeds besluiten … om niets te besluiten en het land verder te laten wegzinken in de draaikolk van het zwarte gat. Groen zal zijn nucleaire trofee wel binnenhalen, niet omdat er beslist wordt de laatste kerncentrales te sluiten, maar omdat het, wegens gebrek aan beslissing, onmogelijk zal worden ze nog langer open te houden. Deze regering regeert niet, maar ondergaat gebeurtenissen die ontstaan als gevolg van besluiteloosheid.

Voor de eerlijkheid moeten we wel toegeven dat ze inzake de pandemie wel beslissingen nemen, alhoewel het niet duidelijk is of dit gebeurt op een gestructureerde basis of met een soort ‘Rad van Fortuin’. Er is al zoveel beslist en herzien, dat niemand nog kan aangeven wie er nu voor of tegen een bepaalde maatregel is of was. Een chaotische puinhoop aan compromissen, met andere woorden, het soort politiek waar België in uitblinkt.

Jammer genoeg kunnen we voor Vlaanderen ook niet unisono de loftrompet steken. Alhoewel ik met overtuiging onze drie N-VA ministers, Diependaele, Demir en Weyts blijf verdedigen, die moeilijk maar behoorlijk werk leveren, is het algemeen beeld van de Vlareg niet zonder meer positief. Er is de moeilijke situatie met Jan Jambon, die binnen en buiten de partij voortdurend af te rekenen krijgt met kritiek en een negatieve perceptie, maar er is meer. De voorbije week was er in het parlement, in afwezigheid van de Minister President, openlijk ruzie tussen de coalitiepartners over het woonbeleid, maar ook hier zit de malaise dieper.

CD&V en OpenVLD verwijten onze partij om vanuit de Vlareg een anti-federaal beleid te voeren. Dit is toch wel even de rollen omdraaien. Bij het Vlaamse regeerakkoord heeft Bart De Wever aan beide partijen verzekerd dat hij niet zonder hen in een federale regering zou stappen. Zij hebben dat stilzwijgend aanvaard maar zijn zelf wel in de anti-NVA regering gestapt. Verwacht men nu dat wij, als grootste Belgische partij, onszelf continu laten vernederen en onderdanig Vivaldi gaan ondersteunen zodat ze kunnen bewijzen dat er beter geregeerd wordt zonder onze partij?

Dit alles wordt een electorale uitdaging en de peilingen geven dat ook aan. Weinig mensen vinden Vivaldi een goede regering en zelfs academici en de media beginnen meer en meer kritiek te spuien. Dit moet een verschuiving teweeg brengen van kiezers richting oppositie, maar we zien enkel een verlies voor sommige Vlaamse Vivaldipartijen en een winst voor de twee extreme oppositiepartijen. Ook wij verliezen opnieuw zetels en dat is niet normaal. Er ontstaat, naar mijn mening, een gevaar dat heel wat kiezers afhaken en zorgen voor een grote toename aan blancostemmen, en dat betekent in zetelverdeling een vorm van status-quo. Indien dat gebeurt is het risico dat er een Vivaldi-2 komt en dat we ook in Vlaanderen naar meer coalitiepartners moeten evolueren. Beide situaties zijn bijzonder nefast voor het beleid en het risico groeit dat Vlaanderen, net zoals België, afglijdt in een strijd om compromissen die uitdraait op non-beleid.

Deze situatie baart mij zorgen en ik hoop dat onze partijleiding zich terdege bewust is van dit gevaar en dat men werkt aan preventieve maatregelen om deze uitdaging te keren naar een opportuniteit die Vlaanderen beter en sterker maakt.

De wereld verbeteren begint in Europa

Beste lezer, ik kan er niet aan weerstaan, ik behoor tot de onverbeterlijke wereldverbeteraars en heb dan ook af en toe de onweerstaanbare behoefte om mijn persoonlijke ideeën de wereld in te sturen, waarvoor mijn excuses.

Met lede ogen kijk ik naar de evoluties binnen de EU. Op het ogenblik dat we een ongeziene energiecrisis doormaken, dat de illegale migratie oncontroleerbare proporties aanneemt en dat Rusland 100.000 manschappen opstelt aan de grens met Oekraïne, vindt Ursula von der Leyen dat onze Raden van Bestuur een quota van 40% dames moeten wettelijk opgelegd krijgen. De huidige EU heeft totaal geen gevoel voor prioriteiten maar wenst steeds meer en meer de soevereiniteit van de lidstaten te ondermijnen en een ondemocratische dictatuur van onverkozenen toe te passen.

U weet inmiddels dat ik een groot voorstander ben om de EU opnieuw te hervormen tot een ‘eenvoudige’ handelsunie waar lidstaten kunnen toetreden via een confederaal verdrag.

In functie van de huidige defensie ontwikkelingen, de lamentabele situatie van ondermeer het Belgische leger en geïnspireerd door het boek ‘NAVO’ van Theo Francken, Hendrik Bogaert en Peter Buysrogge, zie ik ook een voordeel in een Europees defensie initiatief.

Dit doet geen afbreuk aan de NAVO, maar zou kunnen bestaan uit een confederaal akkoord, naast het handelsakkoord, waarbij geïnteresseerde lidstaten hun defensiebeleid delegeren naar Europa en daarvoor een overeengekomen bijdrage leveren. Deze Europese defensie maakt integraal deel uit van de NAVO  en zou door haar concept een veel homogener geheel zijn dan wat we vandaag kennen als een allegaartje aan legers van de deelstaten. Er zijn nog meerdere voordelen verbonden aan deze constructie. In de eerste plaats voorkomt het militaire conflicten tussen Europese lidstaten, wat toch aan de basis lag van de Europese samenwerking. Het zorgt ervoor dat de lidstaten een gelijke financiële bijdrage leveren omdat deze niet meer afhankelijk zijn van de defensiebegroting van iedere lidstaat. Militaire aankopen voor een Europees leger versterken behoorlijk de onderhandelingskracht tegenover individuele aankopen zoals we die vandaag in iedere lidstaat kennen. Inzake infrastructuur kunnen we veel efficiënter denken en ons organiseren omdat niet iedere lidstaat moet beschikken over land-, lucht- en zeemacht.

U ziet het, beste lezer, sommige ideeën kunnen leiden tot een meerwaarde indien de verantwoordelijke politici beslissen op basis van algemeen belang, ook in de grotere context van internationale samenwerking. Indien persoonlijke loopbaanplanning en particratie echter het zwaartepunt blijven zullen we verder wegglijden naar toestanden waarin supermachten, zoals de oosterse koning China onze sociale en economische agenda gaan bepalen.

We hoeven geen drie koningen die ons mirre, goud en wierook brengen, maar aan dictators hebben we zeker ook geen behoefte. Laat ons kiezen voor soevereine volkeren, vertegenwoordigd door betrouwbare vertegenwoordigers, gekozen door het volk, die zich inzetten voor internationale samenwerking, welvaart en een eerlijke solidariteit.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.