Een links België 2.0 met vier gewesten en zonder gemeenschappen?

Hebt u ook dat wat lege gevoel, zo iets als ‘ik heb het er wel mee gehad’, waarbij ‘het’ staat voor het coronavirus, de aanpak ervan alsmede de algemene apolitieke sfeer die we vandaag dagelijks moeten beleven?
Het heeft mezelf belet om in de voorbije weken een nieuwsbrief te schrijven. Een beetje zoals lang geleden toen je een liefdesbrief wou schrijven naar een leuk meisje en telkens na enkele lijnen je pennenvrucht verfrommeld in de papiermand gooide.

Nochtans gebeurt er achter de schermen veel wat bijzonder interessant kan zijn. Indien u dit nu leest, is het omdat ik mijn liefdesbrief, sorry nieuwsbrief, niet verfrommeld in de papiermand gooide.

Paul Magnette en Thomas Derminne te gast bij de VRT

Het gebeurt veel te weinig maar als het gebeurt levert het steeds bijzonder interessante informatie op, Waalse politici in een Vlaams duidingsprogramma. 
Enkele weken geleden mocht Paul Magnette aan de debattafel van Ivan De Vadder en vorige zondag was het de beurt aan Thomas Derminne in de Zevende Dag.
Een interview met een politicus is niet gewoon luisteren naar wat zij vertellen, het is evenzeer luisteren naar wat zij niet zeggen en vooral begrijpen wat er tussen de regels te vernemen valt. Bij Paul Magnette kon je zo vernemen dat de gesprekken met Bart De Wever toch wel zijn inzicht in onze voorzitter positief hebben gewijzigd. Beiden zijn overtuigd dat het Belgische systeem grondig moet worden aangepast en dat een sterkere regionalisering daarbij een uitgangspunt moet zijn. De PS voorzitter heeft mij verwonderd met zijn stelling dat we de gemeenschappen kwijt moeten. Dit is een punt dat ik al langer bepleit maar dat mij voor de Franstaligen steeds erg moeilijk leek, omdat het natuurlijk een ganse portie mandaten zou kosten. 
Dat onze confederale benadering van het probleem Brussel niet de oplossing is die de PS wenst, kan ons natuurlijk niet verbazen. Magnette wil een staatshervorming met drie of vier gewesten. 
Een Duitstalig gewest in de Oostkantons mag dan een beetje gek lijken omdat het slechts gaat over een kleine 70.000 inwoners, maar vandaag heeft deze gemeenschap al een volwaardig parlement. Het is dus zeker niet ondenkbaar om van deze gemeenschap een gewest te maken met volheid van bevoegdheid. Dit zou de zaak niet duurder maken en het is hoe dan ook een regio met voldoende economische activiteit om op zichzelf te kunnen bestaan, zonder transfers.
Brussel is natuurlijk een totaal ander verhaal. Het is een gewest dat nooit voldoende economische activiteit kan ontwikkelen om te kunnen bestaan zonder financiële steun van de andere gewesten. Bovendien wordt Brussel op die manier een enclave binnen Vlaanderen. Indien we ooit van Vlaanderen een onafhankelijke natie kunnen maken, blijven we opgescheept met een stadstaat op ons grondgebied. 
Anderzijds zijn er ook voordelen. We zouden bijvoorbeeld eindelijk de faciliteiten kunnen afschaffen in de Brusselse rand en we dienen ons niet de hersenen te pijnigen met de vraag hoe we ooit van dat hellegat een gezonde Vlaamse stad kunnen maken. Voor de jaren ’80 was Brussel een communautair probleem tussen Vlamingen en Fransdolle Brusselaars, maar sedertdien is het vooral een etnisch probleem tussen Brusselaars en niet-geïntegreerde gemeenschappen die hier hun cultuur, normen en regels willen opdringen. Vandaag gaat het zelfs zover dat de MIVB een aantal haltes schrapt en de routing van de stadsbussen aanpast omdat het te gevaarlijk is om in bepaalde buurten rond te rijden. 

Dit is een onderwerp waar stevig moet worden over nagedacht. Bovendien, indien we als Vlaanderen afstand nemen van Brussel betekent dit ook dat we een nieuwe hoofdstad voor Vlaanderen moeten kiezen, en ook dat zal nog heel wat voeten in de aarde behoeven.

Derminne en relance

Thomas Derminne is een boeiend man, die zijn middelbare school gelopen heeft in Dendermonde en dus een degelijke kennis heeft van het Nederlands. Natuurlijk blijft hij een links intellectueel en als dusdanig een vertrouwensman van Paul Magnette. De PS voorzitter heeft het zeer goed gespeeld bij de vorming van deze Vivaldiregering en heeft zowel de portefeuille van arbeid als van relance naar zich toegetrokken. Volksgezondheid heeft hij als ‘cadeau’ gelaten aan Conner Rousseau, goed wetende dat op dat vlak het kalf al zover verdronken is dat je daar politiek niet meer kunt op scoren, maar dat zodra de pandemie een beetje onder controle geraakt, arbeid en relance de domeinen zijn waarmee we de economie en dus ook de welvaart opnieuw op de rails moeten krijgen. 
Voor de PS betekent relance enerzijds het einde van de besparingen en anderzijds het verhogen van de koopkracht. Dit ligt uiteraard in de lijn van wat je vanwege een socialistische partij kunt verwachten, maar toch klinkt die uitspraak uit de mond van een economisch onderlegd man zoals Derminne eigenaardig. In dit land hebben wij decennialang op de verkeerde dingen bespaard, waardoor bijvoorbeeld het onderhoud van gebouwen, bruggen en wegen dermate ondermaats was, dat we nadien fortuinen moesten uitgeven om alles opnieuw in orde en veilig te krijgen. Vandaag hebben we, als gevolg van corona, een begrotingsgat van 45 miljard. Dit dichtrijden zonder enige vorm van verstandig bezuinigen lijkt mij pure utopie. De koopkracht verhogen is volgens het PS-recept in de eerste plaats de lonen en pensioenen met meer laten groeien dan wat vandaag vastligt in de loonnorm. Ook dat is utopisch en u kan zich dat gemakkelijk inbeelden met een eenvoudig voorbeeld. Een gezin dat een gezamenlijk netto inkomen heeft van 3000 euro per maand zal zijn koopgedrag niet wijzigen omdat er een loonsverhoging komt die 50 euro per maand bedraagt. Wat wel een wezenlijk verschil kan maken is dat een partner die een vervangingsinkomen heeft, een job vindt waardoor het maandelijks beschikbaar inkomen met enkele honderden euro’s toeneemt. Links maakt hier opnieuw de verkeerde redenering zoals met het inkorten van de arbeidstijd. Voortdurend proberen de vakbonden ons wijs te maken dat het verkorten van de arbeidstijd extra jobs oplevert, in de praktijk komt het er steeds op neer dat dezelfde productie moet worden gehaald op minder tijd door meer efficiëntie met vaak burn-outs tot gevolg. 

Een echte relance kan er enkel komen door te investeren in infrastructuur die bijkomende jobs creëert en die een goed berekende return on investment kan opleveren. De bezuinigingen moeten erin bestaan om meer inactieven aan het werk te krijgen in plaats van hen te pamperen in sociale uitkeringen. Dat realiseren vereist eveneens dat iedereen bereid is om arbeid een stuk flexibeler te maken en dus innovatie vergt vanwege werkgevers en een mentale klik vanwege de vakbonden. 

Zijn Paul en Bart de politieke leiders die dit gaan realiseren?

Het mag duidelijk zijn, onze voorzitter heeft de voorbije weken twee dingen sterk benadrukt, in de eerste plaats stelt hij dat in 2024 er een staatshervorming moet komen, in confederale zin, en dat PS voorzitter Magnette daarin een partner is. Alhoewel deze laatste wat voorzichtiger is in zijn uitspraken, spreekt hij dat tijdens interviews zeker niet tegen, waarbij we ook moeten in acht nemen dat Paul Magnette zeer voorzichtig moet zijn met uitspraken, want onze partij is in Wallonië nog steeds niet erg geliefd. 
Op de tweede plaats heeft Bart De Wever een duidelijke stelling ingenomen ten overstaan van Vlaams Belang, waarmee hij persoonlijk alle samenwerking volledig uitsluit. Dat ‘persoonlijk’ is natuurlijk bijzonder strategisch, maar zo kennen we onze voorzitter, een politiek mastermind. 
Deze tweede stelling betekent natuurlijk dat onze N-VA volledig kiest voor samenwerking met de traditionele partijen, en daarbij voornamelijk met de families PS/SPA en CD&V/CDH, de enige anderen die nog open staan voor een verdere regionalisering. 
En nu gaan we een beetje speculeren, indien u dat toestaat, beste lezer. 
Ik vermoed dat de socialisten geen slechte beurt gaan maken tijdens deze legislatuur en er zelfs wat versterkt zullen uitkomen. OpenVLD levert geweldige inspanningen om kiezers uit hun rangen weg te jagen, waarvan er redelijkerwijze opnieuw een aantal zullen kiezen voor onze partij. Met ondermeer Zuhal Demir zijn we een gezonde ecologische basis aan het leggen om ook groene kiezers te overtuigen dat wij aandacht hebben voor milieu en klimaat maar dan zonder de taksideologie en het totalitaire ecologisme van Ecolo/Groen. Met andere woorden er zit voor ons waarschijnlijk groei in bij kiezers die ontevreden zijn over blauw en groen. 
Oh ja, even tussenin, zoekt u een goed boek om in coronatijden te lezen, probeer dan eens ‘De Groene utopie’ van Drieu Godefridi.
Wat dan met CD&V/CDH? Beide partijen zijn hun glans en glorie verloren en zijn gekrompen, zeker CDH, tot kleine randpartijen en misschien ligt daar net een win-win situatie. Een samenwerking, als kartel of onder welke andere vorm dan ook, met CD&V zou kunnen betekenen dat centrum-rechtse kiezers die niet bereid zijn om voor onze Vlaams-Nationalistische partij te stemmen, toch kunnen worden binnengehaald via de CD&V vleugel. CDH zou het gat in de Franstalige politieke markt kunnen vullen door een centrum-rechtse visie te combineren met een regionalistisch reflex, zeker nu MR duidelijk gaat voor een unitaristische visie en de PS wel regionalistisch denkt maar ook zeer links blijft. 
Er is de laatste dagen in de media veel speculatie geweest over de ondervoorzittersverkiezingen in onze partij, waarbij er vooral veel onzin is gepubliceerd. Zelf denk ik dat we vandaag een stevig team hebben aan de top dat bekwaam is om achter de schermen de nodige contacten te leggen en te werken aan een degelijk campagne- en beleidsplan voor de volgende legislatuur. 
De twee grote uitdagingen die ik daarbij zie, zijn in de eerste plaats een tweederde meerderheid vinden om een nieuwe staatshervorming door te voeren, en last but not least, voorkomen dat we door de socialisten verplicht worden om een te linkse koers te gaan varen.
Daarom, laat ons hopen en werken naar een België 2.0 met autonome gewesten waar de kiezer het beleid krijgt waarvoor hij/zij gestemd heeft, en mocht dat onmogelijk blijken laat ons dan de moed hebben om de knoop eindelijk eens door te hakken en te kiezen voor een Vlaanderen 1.0

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.