Het begin van het einde, een nieuwe samenleving

U kunt bovenstaande titel zowel op een positieve als een negatieve manier interpreteren. Zelf ga ik voor het eerste. ‘Nieuw’ of ‘anders’ hoeft niet slecht of minder goed te zijn, het vraagt wel om aanpassing en aanpassen of veranderen is iets wat velen onder ons niet zo graag doen. 

In deze nieuwsbrief wil ik het graag met u hebben over Europa, België en het onvermijdelijke Covid-19.

Laat ons met dat laatste beginnen.

Naar een nieuwe manier van samenleven?

Soms doet de huidige gezondheidscrisis mij een beetje denken aan de periode waarin Aids plotseling zijn intrede deed.
We leefden een tijdje in een wereld waarin sexualiteit bevrijd werd van de angst voor ongewenste zwangerschap dankzij de snelle introductie van ‘de pil’. Deze vrijheid heeft heel snel een aantal morele normen en waarden gewijzigd, tot er plots een nieuw virus kwam aanzetten: Aids. In een eerste fase was voornamelijk het homomilieu het grote slachtoffer, maar spoedig verspreidden de besmettingen zich naar alle vormen van seksuele contacten. De overheid lanceerde preventiemaatregelen en naast het gebruik van condooms was de beste preventie uw seksuele contacten te beperken tot een vaste partner.
Aids is niet verdwenen en de preventieregels blijven dezelfde. Wel is het virus inmiddels minder dodelijk en wie besmet geraakt, kan dankzij nieuwe medicatie op een redelijk gewone manier verder leven. 
Ook voor covid-19 zullen er ongetwijfeld nieuwe vormen van medicatie en van vaccinatie beschikbaar komen. Ik denk echter dat ook dit virus blijft bestaan. Het grote verschil is dat er geen seksuele contacten nodig zijn om besmet te geraken. Het volstaat om ergens in een drukte te vertoeven waar één of meerdere besmette mensen aanwezig zijn, en u kunt het virus oplopen. 
Dit zal gevolgen hebben voor onze manier van samenleven, de wijze waarop we elkaar begroeten, en het zal bepaalde beperkingen noodzakelijk maken. Zo heb ik er al voor gepleit dat organisatoren van grote evenementen geen beroep mogen doen op overheidssteun voor langere perioden, maar een reconversieplan moeten uitwerken waarvan de uitvoering wel door de overheid kan ondersteund worden. Tomorrowland heeft op dat vlak trouwens al een initiatief genomen met een virtueel evenement.
Ik ben met andere woorden overtuigd, beste lezer, dat we vandaag moeten afscheid nemen van een bepaald samenlevingsmodel en ons moeten voorbereiden op een nieuw model, dat anders zal zijn, maar daarom zeker niet slechter.

Het begin van het Belgische einde?

De voorbije week was op z’n minst gezegd verbazend. Na maandenlang Paul Magnette in alle toonaarden te horen verklaren dat het onmogelijk was om met onze partij te praten over de vorming van een regering, wisselde Paul plots het plaatje. De bewustwording dat de aanpassing van de financieringswet in de zesde staatshervorming voor Wallonië een Grieks failliet inhield, maakte dat een dergelijk overleg plots wel mogelijk werd.
Ik ben helemaal geen royalist, maar de snelle zet van de koning, om dadelijk Magnette en De Wever een formatieopdracht te geven, was magistraal. De twaalf poten onder de stoelen van de drie koningen werden in één slag onderuit gehaald en het land beleefde een grondwettelijke primeur. De man of vrouw die dat aan Filip adviseerde is politiek zeer slim.
Gaan we nu naar een oplossing? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het ontiegelijk moeilijk is. De financieringswet, die vanaf 2025 gespreid over tien jaar de Vlaamse transfers moet laten uitdoven, herzien in het voordeel van Wallonië, is een zeer heikel punt.  Ook Vlaanderen zit vandaag in een moeilijk financieel parket en we zullen massaal financiële middelen nodig hebben om onze welvaart op peil te houden. We kunnen enkel solidair zijn met Wallonië indien daar stevige garanties tegenover staan die gekoppeld zijn aan een controlesysteem en indien dit gewest bereid is zijn intern besturingssysteem te vereenvoudigen en efficiënter te maken. Iets dergelijks ligt daar natuurlijk extreem moeilijk.
Als tegenprestatie dient Wallonië bereid te zijn tot een stevige staatshervorming, en niet tot het regionaliseren van enkele bevoegdheden die meer een symbolische waarde hebben dan het verschaffen van echte hefbomen om in Vlaanderen ons beleid te verrechtsen. Dit staat echter diametraal tegenover de positie van de MR en ECOLO, twee coalitiepartners in de Waalse regeringen die meer gewonnen zijn voor herfederaliseren.
Indien dit niet lukt komen er dan verkiezingen? Ook daarvoor bestaat er vandaag in de Kamer geen meerderheid, waardoor het gevaar bestaat dat in het geval Magnette en De Wever mislukken, de huidige regering, zelfs al verliest ze in september de vertrouwensstemming, blijft verder doen in lopende zaken. 
Alles ziet ernaar uit dat we beland zijn in het begin van het einde van België. Indien die bom niet barst in de komende maanden, barst ze in 2024. Bij de volgende verkiezingen wordt het dan kiezen tussen Vlaamse zelfstandigheid of Belgische chaos, en als deze chaos de kiezer geld begint te kosten, samen met welvaartsverlies, kan het stukje rood aan de tricolore snel sneuvelen.

Een nieuw begin, of het einde van de EU?

Charles Michel, zopas ontwaakt uit zijn winterlentezomerslaap, kraait victorie over het deal dat vorig weekend werd afgesloten na een heftig debat met de zuinige staten en vooral met de Nederlandse premier Rutte. 
De volgende zeven jaar beschikt de EU over 1750 miljard euro om de gevolgen van de coronacrisis te bestrijden en om een begin te maken van het fameuze green deal van leerling-tovenaar Timmermans. Over dat laatste spreekt men de voorbije dagen minder, maar het staat buiten kijf dat er budgetten zullen gaan naar de implementatie van dat onding.
Er moeten financiële middelen beschikbaar zijn om de Europese economie opnieuw op te krikken, daar zal iedereen mee akkoord gaan, maar is dit plan ook een goed plan, en zit er geen verborgen agenda in de ganse opzet?
Het geheel wordt een transfer van Noord naar Zuid, waarbij dankzij Rutte er enkele beperkte controlemogelijkheden uit de brand zijn gesleept, maar het blijft voornamelijk een vorm van herverdelen. Herverdelen tussen landen waar de regering en de bevolking jarenlang inspanningen hebben geleverd, naar landen waar de regeringen er een zootje van hebben gemaakt en de bevolking de middenvinger heeft opgestoken voor noodzakelijke aanpassingen en inspanningen.  
Bovendien moet iedereen ter compensatie van het Britse vertrek zijn bijdrage verhogen. Voor België betekent deze regeling dat we vijf miljard exportsteun zullen krijgen als gevolg van de Brexit, maar anderzijds in zeven jaar onze bijdrage zullen zien toenemen met 8,2 miljard euro. We blijven dus met een negatief saldo zitten. 
Karel De Gucht zei deze week in een interview: ‘De Rubicon is overgestoken’, waarmee hij bedoelde dat de EU nu geld gaat lenen en dit in de toekomst dus wel vaker zou gaan doen. Voor Karel en zijn vriend Guy Verhofstadt is dit een overwinning en een verdere stap naar een federaal Europa. 
Ik zie dit niet graag gebeuren. Het opbouwen van overheidsschulden op alle niveaus is geen positieve vooruitgang, en meer EU is in strijd met wat ik steeds heb verdedigd, namelijk meer een terugkeer naar de EEG structuur.
Iets wat men trouwens helemaal niet zegt, is dat gemeenschappelijk schulden opbouwen een uitstekende maatregel is om kandidaat-verlaters nog meer te ontmoedigen. Brexit is nog steeds een vechtscheiding, en wie daar nog niet door is afgeschrikt krijgt er in de toekomst nog een zware schuldendiscussie bij. 
Dat Macron achter deze deal staat is niet verwonderlijk, Frankrijk staat aan de kant van de ontvangers ook al slaagt hij er niet in om in zijn land de nodige hervormingen door te voeren.    Waarom Merkel dit mee verdedigt is mij niet helemaal duidelijk, tenzij haar ijver voor een plaatsje in de geschiedenisboeken. Het zou mij echter wel verbazen dat het Duitse parlement dit allemaal slikt zonder morren want Duitsland staat aan de kant van de gevers en de volksvertegenwoordiging stond daar ook al niet te springen toen Griekenland moest gered worden.
De Zuiderse landen zullen met deze deal niet zo snel de EU willen verlaten, maar het wordt wel uitkijken wat Nederland, Denemarken, Oostenrijk, Zweden en Finland zullen doen, om niet te spreken over Polen en Hongarije. Om na de Brexit, andere -exits te voorkomen zal de EU toch meer moeten doen dan de muren van de gevangenis te verhogen en met gulle hand euros te gooien naar het Zuiden.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.