Oorlog, vrede en peilingen

Laat mij toe deze nieuwsbrief te beginnen met uitstekend nieuws.  Onze bestuursverkiezingen in Merelbeke zijn zeer goed verlopen en wij hebben vandaag een groep jonge geïnteresseerden die toegetreden zijn tot ons bestuur. Het is nu de verantwoordelijkheid van de ‘oudere’ leden om er zorg voor te dragen dat ons verjongde team gemotiveerd blijft en dat we werk maken van een goede voorbereiding naar 2024.

Zoals onze minister Matthias Diependaele het stelde tijdens de lentereceptie na de bestuursverkiezingen, heeft onze partij een uitstekende visie over hoe we politiek moeten bouwen aan welvaart, solidariteit en integratie op basis van een aantrekkelijke identiteit.

Ook in onze gemeente hebben we met onze partij steeds oog gehad voor goed beleid. Als oppositiepartij maken we er geen politiek spel van om de beslissingen van de meerderheid systematisch af te breken, maar evalueren kritisch wat er gebeurt. Vaak steunen we de betere initiatieven, maar even vaak brengen we standpunten naar voor waarmee we onze gemeente kunnen verbeteren voor alle inwoners. Af en toe worden deze standpunten ook door de meerderheid aanvaard en komen er in het beleid beslissingen waarvan onze fractie aan de basis lag.

De volgende twee jaar gaan we met onze verjongde ploeg hier sterk werk van maken zodat we met een aantrekkelijke bestuursvisie naar de kiezer kunnen trekken.

Het worden spannende jaren want de vernieuwde wetgeving omtrent de gemeenteraadsverkiezingen en een eventuele fusie maken de uitdaging alleen maar groter.

Opnieuw oorlog op Europees grondgebied

In onze vorige nieuwsbrief hadden we het nog over de Russische troepen die zich verzamelden rond Oekraïne en waarvan dictator Poetin nog beweerde dat het enkel ging om oefeningen.

Zoals de meesten onder ons wel vermoedden kwam natuurlijk de echte invasie vrij snel. Na de eenzijdige erkenning als onafhankelijke republieken van twee oostelijke provincies in Oekraïne, overschreden de Russische tanks dadelijk de grens, in eerste instantie, zogezegd om de Russisch gezinde inwoners te beschermen. Het is alsof het Nederlandse leger Vlaanderen zou binnen vallen om onze onafhankelijkheid van België te realiseren.

Zelf ben ik steeds overtuigd geweest dat Rusland de bedoeling had om een deel van Oost-Oekraïne te veroveren en als dusdanig een aansluiting te realiseren met de Krim, die als een enclave binnen Oekraïne ligt. Het buitensporig geweld dat Rusland gebruikt en ook de poging om Kiev te veroveren, heeft mij toch wat verbaasd alhoewel de manier waarop Rusland te keer is gegaan in vroegere conflicten een indicatie had moeten zijn voor de oorlogsmisdaden die ze vandaag opnieuw begaan.

Het geheel heeft echter een totaal andere situatie doen ontstaan. Deze keer gaat het over een buurland van de EU, waarmee een groeiende samenwerking bestond, en de drieste manier waarop Poetin te keer gaat, en zijn uitspraken hebben de leiders van de Westerse vrije wereld bijzonder ongerust gemaakt. Vergeet niet dat binnen Litouwen ook nog een Russische enclave bestaat, Oblast Kaliningrad, en Poetin heeft nooit kunnen waarderen dat de Baltische Staten zich tot de EU en de NAVO hebben bekeerd.

Vergelijkingen met Hitler zijn vaak misplaatst, maar vandaag doet het gedrag van Poetin ons toch onvermijdelijk denken aan wat er 1939 is gebeurd. Ook toen dacht men een narcistisch en oorlogszuchtig dictator te paaien met wat gebiedsuitbreiding in de hoop daarmee verder geweld te voorkomen. Maar dit soort mensen zien zo iets als zwakheid en beschouwen het eerder als een aanmoediging om door te gaan met hun agressie. Het grote verschil tussen beide dictators is dat Hitler in 1939 niet beschikte over kernwapens, Poetin echter wel en dat maakt de situatie uiterst gevaarlijk.

Tijdens de koude oorlog beleefden we een strijd tussen een kapitalistische visie op de samenleving en een communistische. Poetin heeft het communisme vervangen door een fascistische visie waarbij kapitalisme wordt gedoogd zolang het ten dienste staat van de staat en haar leider, maar verder blijft het één volk, één rijk, één leider, en uiteraard één partij, want oppositie wordt letterlijk uit de weg geruimd en democratie wordt beschouwd als een zwakheid. Daardoor is er een nieuwe strijd ontstaan, namelijk tussen een totalitair machtssysteem en een democratisch, maar de koude oorlog blijft en is inmiddels behoorlijk warm geworden.

Wij moeten ons tegen deze situatie krachtig verzetten. Indien een meerderheid van de Russische bevolking geen bezwaar heeft tegen een totalitair regime is dat hun zaak en moeten wij dat niet proberen te wijzigen. Maar ook dictators moeten landsgrenzen respecteren, de onafhankelijkheid van naties aanvaarden en ons toelaten te kiezen voor democratische bestuursformules.

Het boek ‘NAVO’ van Theo Francken komt daarbij net op een goed moment. Het bevat een boeiende analyse en goede redenen waarom we in de Westerse wereld moeten blijven zorg dragen voor een adequate defensie.

Laat ons hopen dat de huidige oorlog kan ingeruild worden voor een aanvaardbaar vredesplan en dat Oekraïne met hulp van een soort Marshallplan opnieuw kan worden heropgebouwd. Ondertussen dienen wij ervoor te zorgen dat de mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, die het oorlogsgeweld zijn ontvlucht, binnen de EU gastvrij worden opgevangen tot de omstandigheden hen toelaten opnieuw naar hun thuisland terug te keren.

Peilingen

Een klein beetje euforie mag af en toe, en toen de laatste peiling verscheen was het wel even juichen dat onze N-VA opnieuw de marktleider is in Vlaanderen.

De waarde van deze peilingen is niet evident. Statistisch gezien is een monster van duizend metingen op ongeveer vijf miljoen kiesgerechtigden in Vlaanderen bijzonder klein, maar je ziet natuurlijk verschuivingen tussen de verschillende peilingen en dat maakt het hoe dan ook interessant.

Is ons resultaat het gevolg van de betere doorstart van de Vlaamse Regering in combinatie met een stevige constructieve oppositie op federaal vlak? Of zijn er opnieuw wat Vlaams Belang stemmers die naar ons zijn overgestapt uit onvrede met de Rusland-houding van die partij? Het is moeilijk om dat goed in te schatten.

En wat met Vooruit? Ik kan mij moeilijk inbeelden dat het onbestaande Vivaldibeleid, of de coronastandpunten van meester Frank veel mensen verleiden. Dus is het succes van Vooruit misschien wel het gevolg van een partijvoorzitter die steeds meer een succesvol showbizz acteur wordt.

Groen, blauw en oranje blijven achteruit gaan, maar toch wel met minder als ik zou verwachten.

Aan Franstalige kant is het helemaal onbegrijpelijk. Kleine winst voor MR, lichte achteruitgang voor PS en Ecolo en opnieuw een sprong vooruit voor PTB, die groter wordt dan Ecolo, en MR en PS op respectievelijk twee en vier zetels nadert.

Steeds meer en meer stelt zich de vraag hoe er nog federaal kan geregeerd worden met dergelijke  verhoudingen en tegenstellingen.

In 1815 en in 1830 heeft de Britse schatkist, door het aflossen van Russische schulden aan de Amsterdamse Hope & Co bank, de oprichting mogelijk gemaakt van eerst De Verenigde Nederlanden en later België. Misschien is het nu tijd dat de Franse BNP Paribas de Waalse overheidsschuld aflost en dat Wallonië, zonder Brussel uiteraard, het nieuwe Franse Département du Haut-Nord wordt.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.