Over de Waalse staalindustrie, Vlaamse investeringen in Wallonië en Corona

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.

Beste lezer, misschien lijkt het u eigenaardig en onverwacht maar ik ga nu toch even onze Waalse landgenoten verdedigen.

In zekere mate begrijp ik de Walen.

Indien we teruggaan naar de 19° eeuw, dan merken we dat Vlaanderen voornamelijk agrarisch gebied was met een textielindustrie die gedeeltelijk draaide op gewassen zoals vlas.

Wallonië had een staalindustrie die voor een deel afhankelijk was van de koolmijnen.

Toen de wereld veranderde na WO1 hebben vele rijke boeren in Vlaanderen hun centen gestopt in nieuwe activiteiten via KMO’s en het was niet verwonderlijk om een vlasboer opeens metaalconstructeur te zien worden. Hetzelfde gebeurde in de textielindustrie. Laken werd vervangen door tapijt en sommige textielbaronnen toverden hun voorbijgestreefde bedrijven om in moderne hoogtechnologische bedrijven. Kijk bijvoorbeeld maar naar Sioen.

Het gevolg was een groeiende economische activiteit en werkgelegenheid voor de arbeider, die nu niet meer op het veld stond, maar met een kiel en lasbril, zijn dagelijks boterham met beleg verdiende.

Wallonië is een ander verhaal. Naarmate de zware staalindustrie afbouwde, hebben de schatrijke staalbaronnen hun centen geïnvesteerd in internationale aandelen en zijn gaan rentenieren in hun kasteeltjes, met in de achtertuin een flinke stoeterij. En het klootjesvolk zag de jobs verdwijnen zowel in de industrie als in de koolmijnen. De enigen die het vacuüm wisten op te vullen, was de PS. Zij investeerden niet in jobcreatie maar in een verzorgingsmaatschappij die gefinancierd werd door overheidsschuld en Vlaamse solidariteit. Het is dus niet verwonderlijk dat Wallonië links stemt.

Vlaamse miljardair investeert in Wallonië

Hebt u er nooit bij stilgestaan dat de best bekende Vlaamse miljardair, onze mede inwoner van Merelbeke, Marc Coucke, zijn drie topinvesteringen buiten Vlaanderen heeft gedaan? Pairi Daiza in Henegouwen, Durbuy in Luxemburg en RSC Anderlecht in Brussel. Met andere woorden, deze Vlaming doet wat Waalse miljardairs niet doen, investeren in Wallonië en zorgen voor arbeidsplaatsen.

Je zou dan wel hopen dat de Walen wat minder agressief naar Vlaanderen zouden kijken, maar waarschijnlijk hebben hun media weinig aandacht voor deze Vlaamse investeringen.

Misschien zou het voor Wallonië een godsgeschenk zijn, mochten we België omvormen tot een simpele unitaire staat waar één stem overal evenveel waard was, en waar de regering werd samengesteld in verhouding met het aantal zetels van de coalitie, zonder regels inzake taalgemeenschap.

Op die manier zouden we Wallonië kunnen besturen naar Vlaams model en zou er misschien heel snel een Waalse groei komen in KMO’s en werkgelegenheid. Eigenlijk een beetje Wallonië koloniseren met Vlaams succesvol beleid.

Maar…dit is natuurlijk een surrealistische droom die nooit zal gerealiseerd worden.

Een Belgisch dilemma

Wat we wel hebben is een Franstalige gemeenschap met afwijkende normen en waarden, die bovendien via hun media geïndoctrineerd is met het idee dat Vlaanderen is kunnen groeien door Waalse transfers (lang geleden), en dat Vlaanderen de bakermat is van fascistische collaborateurs en hun nakomelingen, allen terug te vinden in het Vlaams Belang, een partij die gelukkig in en cordon sanitair zit, en in de N-VA waarrond hopelijk snel eenzelfde cordon kan worden gevormd. (Wat eigenlijk in de praktijk reeds is gebeurd).

Onze partij heeft in de voorbije 10 jaar geprobeerd de Belgische structuur te verbeteren, in respect met de wensen onder en boven de taalgrens, en het Belgische overheidsbeleid te wijzigen van big spenders naar verantwoordelijke beleidsmensen, die zich inzetten om de staatsschuld onder controle te houden.

Maar dat brengt geen aarde aan de dijk. Franstalige partijen willen ofwel hun beleidsvisie niet rationaliseren (de PS) of willen hun machtspositie geen mm in het gedrang brengen (de MR). Natuurlijk zijn er ook Ecolo en de PTB, maar dat zijn partijen die een totaal andere bestuursvorm nastreven en dan rest er nog CDH die een uitstervend restant zijn van de Waalse Tsjeven en wiens enige visie is om nog wat langer te blijven bestaan.

Het wordt dan ook tijd dat wij deze werkelijkheid onder ogen zien en aanvaarden. Alle inspanningen om met de Walen tot een beter bestuurbaar België te komen zijn parels voor de zwijnen. In het beste geval komt er een zevende staatshervorming, een zevende kop aan de draak, die België nog moeilijker maakt en de welvaart in Vlaanderen nog dieper bedreigt.

Corona, een bedreiging maar ook een opportuniteit

Corona heeft een onvoorstelbare impact op ons leven. Tot hiertoe beperkt deze impact zich nog tot vervelende toestanden, waardoor we het contact met onze familie en vrienden moeten beperken, afstand moeten nemen van prettige dingen, zoals een terrasje, een lekker restaurant, een mooi stuk cultuur, maar allemaal dingen die we toch gerust een tijdje kunnen overleven. Indien we echter verder gaan met een ondoordacht beleid, geleid door angst, komen we echt in moeilijkheden. De economische ramp die zich aankondigt en de financiële gevolgen ervan zullen diep snijden in onze welvaart. Het federale België heeft daar geen antwoord op.

Nu moeten we durven stappen te zetten naar Vlaamse autonomie en ons lot losmaken van MR, PS en Ecolo. Deze crisis is ook een opportuniteit en u kent wel het vaak aangehaalde gezegde ‘Never waste a good crisis’. 

Ik hoop dat in de schaduw van Covid-19 er overleg is tussen onze partij en ieder andere die Vlaanderen genegen is om spoedig de nodige stappen te zetten. Dit niet doen en wedden op Belgisch overleg en redelijkheid is schuldig verzuim.

Wat we zeker niet moeten doen, is proberen in te breken in de regering Wilmès, of in wat er ook nog volgt, na dit misbaksel. Om het even welk federaal regeerprogramma zal mijlenver verwijderd staan van onze beleidsvisie, en we kunnen er dan ook niets mee verdienen, enkel veel verliezen. Dat zou geen schuldig verzuim zijn, maar politieke zelfmoord.