R.I.P. België

Wees alert, wij beleven historische tijden. Dank zij de ongemakken van de Coronamaatregelen en het politieke treurspel omtrent de regeringsvorming zal 2020 in de toekomstige geschiedenisboeken een belangrijke plaats innemen, en wij zijn daarvan vandaag de getuigen.
PS en N-VA waren politieke tegenpolen inzake visie op het sociaal-economische beleid, en toch hebben de voorzitters van beide partijen elkaar gevonden. Dat is op zich niet verwonderlijk want het einddoel van beide visies is identiek, namelijk het streven naar welvaart voor zoveel mogelijk mensen. 
U herinnert zich ongetwijfeld dat ik herhaaldelijk mijn ongenoegen over Paul Magnette in vaak sterke bewoordingen heb geuit, maar vandaag moet ik toegeven dat de man toch bewezen heeft uit het betere hout te zijn gesneden. 
Zowel Magnette als De Wever hebben de spons geveegd over hun vroegere onenigheden en hebben gezocht naar wat hen beiden kon verbinden. Uit deze gesprekken is een formatienota gegroeid waarvan beiden overtuigd waren dat hun achterban ermee kon instemmen, en die moet gezien worden tegen de achtergrond van de reusachtige sociaal-economische en institutionele uitdaging waar dit land voor staat. Als dieprode PS’er of diepgele N-VA’er  zal dit niet een verhaal zijn waarvan je in de grond van je hart droomt, maar wel een aanvaardbare oplossing voor de problemen waarvan je als verstandige man of vrouw kunt zeggen ‘daar geef ik mijn vertrouwen aan’. Ik zou dat alvast gedaan hebben op een congres en ik ben overtuigd dat een meerderheid binnen onze partij bereid was om dat te doen in het algemeen belang. 
Jammer, maar samen met SPA, CD&V en CDH, die ook bereid waren om van deze tekst te vertrekken naar echte onderhandelingen, komen we vijf zetels te kort voor een meerderheid. Er moest dus gezocht worden naar een zesde partner. Dit is echter een brug te ver in de Belgische politieke wereld, waar blijkbaar geen zesde partij bestaat met enige verantwoordelijkheidszin.

R.I.P. OpenVLD

Het lag voor de hand dat OpenVLD deze zesde partij kon zijn die ging zorgen voor een meerderheid en waardoor het politieke scala aan visies zou vertegenwoordigd zijn in een nieuwe meerderheidsregering. Jammer maar dat is het niet geworden.
Toen Egbert Lachaert de voorzittersverkiezingen bij de liberalen won, waren velen opgelucht en heb ook ik hem mijn oprechte felicitaties gestuurd. De zestig procent leden die voor Egbert hebben gestemd zijn echter duidelijk leden die nog niet de weg naar N-VA hebben gevonden, maar onbestaand zijn voor de liberale partijtop. Egbert is een voorzitter met een constructieve visie, maar die in het keurslijf zit van zijn partijbestuur, en dat bestaat uit een meerderheid van links-liberalen en van belgicisten. Er is trouwens geen enkele rationele reden waarom hij zijn partij zou vastklinken aan de MR, het gaat hier enkel over postjes en de haat van Charles Michel na het Marrakech débacle. 
Voor wie Egbert een beetje kent is zijn lichaamstaal duidelijk, de man zegt wat hij verplicht moet zeggen, maar het is niet de boodschap waar hij persoonlijk achter staat. De politieke afrekening voor deze ‘foute’ verkiezing is bij de liberalen dus al begonnen.
Het resultaat van deze absurde situatie is dat Lachaert, die vroeger anti paars-groen was, en onze partij als noodzakelijke regeringspartner beschouwde, nu in samenwerking met de MR voorzitter Bouchez, deze regeringsformatie torpedeert.
Het moet een slag zijn voor die OpenVLD militanten die gehoopt hadden via Lachaert opnieuw een rechtsere en regionalistischer koers te varen. Zij zijn per direct absoluut welkom bij de N-VA, ons lidgeld is belachelijk laag en je krijgt er veel meer voor in de plaats dan bij de liberalen, op zijn minst een partijbestuur dat wel luistert naar zijn achterban, samen met een voorzitter die wel het vertrouwen heeft van zijn partijbestuur.
Ik zie echt geen reden meer waarom iemand nog voor de liberalen zou stemmen. Wie een links beleid wil kan kiezen tussen socialisten en groen, en wie een rechts beleid wil kan kiezen voor N-VA.  Politiek heeft OpenVLD afgedaan, Rust In Vrede.

De Groene Rust

Als tussendoortje hebben Paul en Bart nog een rondje gelopen met de groenen maar het resultaat daarvan was zo goed als voorspelbaar.
Op Twitter heb ik geschreven dat Groen misschien een kans was, indien ze redelijk zouden zijn. Dat was natuurlijk veel te hoog gegrepen voor Groen. Zoals de liberalen hebben zij als pure belgicisten hun lot aan elkaar verbonden en dus kwamen Groen en Ecolo samen op de afspraak. Voor wie zich de debatten voor de verkiezingen herinnert, is het duidelijk dat Ecolo en N-VA niet in de wieg zijn gelegd om samen te stoeien. Ecolo is eigenlijk de PTB/PVDA met een klimaaticoontje op hun rode vlag in plaats van een hamer en sikkel. Men moest het proberen, maar de slaagkans was haast onbestaand.
Het zeer delicate compromis dat De Wever en Magnette uit hun gesprekken hadden getoverd, moest volgens de groenen op de fles en vervangen door een groene klimaatnota met voornamelijk herfederalisering in plaats van een verdere regionalisering. Om de woorden van onze voorzitter te gebruiken, ook de groenen hebben na de blauwen een bowlingbal door het PS-N-VA kaartenhuisje geramd. 
Groenen blijven dus groenen, een partij op basis van een communistische samenlevingsvisie, die zich voor niet-communisten aantrekkelijk pogen te maken, door een beetje klimaatblabla te verkopen, zonder dat zij op dat vlak een realistisch, rationeel en uitvoerbaar beleidsplan kunnen voorleggen. Met andere woorden, een partij voor wie zijn ecologische zielerust wil kopen, maar geen beleidspartij om in een regering op te nemen. De Groene rust.

Het begin van het einde van België

Hoe moet het nu verder?
De bubbel van vijf is voorbij. De nieuwe bubbel van vier met liberalen en groenen heeft evenmin een meerderheid en het zou mij erg verbazen dat je Magnette de ene dag voor schut kunt zetten en hem vervolgens laten instappen in een nieuw paars-groen. Met de ethische standpunten van de liberalen zie ik evenmin de CD&V in dat avontuur stappen. Indien Wilmès het vertrouwen niet opnieuw vraagt, blijft zij gewoon zitten. Een motie van wantrouwen kun je nog enkel stellen indien je een alternatief hebt (constructieve motie van wantrouwen). Een initiatief nemen in de Vlaamse Regering kan enkel indien N-VA, Vlaams-Belang en CD&V daarover een akkoord maken, want al de anderen zijn belgicisten. 
Met andere woorden dit is echt een catch 22. 
België is volkomen geblokkeerd, niet enkel federaal maar ook in de Vlaamse regio. Zelfs indien we de totaal onbetrouwbare liberalen in de Vlaamse Regering vervangen door bijvoorbeeld de SPA, is de kans bijzonder klein dat je met die coalitie stappen kunt zetten naar meer autonomie, laat staan onafhankelijkheid.
Het meest waarschijnlijke is dat we federaal tot in 2024 opgescheept blijven met een federale prutsregering Wilmès, tenzij ook de PS er nu genoeg van heeft en er interregionale akkoorden worden gemaakt om sommige bevoegdheden te regionaliseren buiten de grondwet om. Dit is voer voor grondwetspecialisten zoals Vuye en Vande Lanotte, maar we weten dat de Belgische grondwet een waardeloos vodje papier is. Dit soort oplossing is loodgieterswerk maar het zou wel toelaten het één en ander bij te sturen in een beleidsvisie die verschillend is volgens de regio.
Bij de volgende verkiezingen, en die komen er uiterlijk in 2024, zal het zaak zijn om een ruime meerderheid in Vlaanderen te overtuigen dat autonome regio’s de enige uitweg zijn uit deze impasse. Het wordt dan R.I.P. België, maar we moeten hopen dat onze economie en welvaart tegen die tijd niet mee begraven worden samen met de vergissing van 1830.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.