Vertrouwen en liefhebben zijn twee verschillende dingen

Liefhebben zonder voldoende vertrouwen noemen we meestal jaloezie. We kunnen echter absoluut vertrouwen hebben zonder daarom lief te hebben.
In de politiek en zeker bij coalitievorming is dat laatste steeds het geval, of zou het dat alleszins moeten zijn.

PS en N-VA zijn politieke tegenpolen en er is geen sprake van echte genegenheid, maar het ziet er wel naar uit dat Bart De Wever en Paul Magnette voldoende vertrouwen hebben in elkaar om de sprong naar een gezamenlijke regering te wagen. 

Haat, liefde en groen

Sedert ik gisteren GROEN als mogelijke coalitiepartner noemde op twitter wordt ik overspoeld met tweets waarbij men mij aanraadt psychiatrische hulp te zoeken. Nochtans! 

Laat ons eens rustig de dingen op een rij zetten.

Perfecte relaties bestaan niet, ook niet in de politiek, het zijn steeds compromissen, soms kleine en dan heb je veel geluk, maar ook soms grote. Als we dit land een redelijke federale regering willen geven  zullen de schikkingen groot tot zeer groot moeten zijn.
Hoe ziet ons speelveld eruit en wat zijn de mogelijke zetten die de politieke schakers kunnen uitvoeren?

Wat velen onder ons het liefst zouden zien gebeuren is dat het Vlaamse Parlement de Vlaamse onafhankelijkheid uitroept. Is dat haalbaar? Het antwoord is erg eenvoudig: neen. Er is geen meerderheid om dit te doen want we komen met N-VA en Vlaams Belang 5 zetels te kort. En zelfs met een meerderheid is de uitvoering van dat besluit bijzonder complex, denk maar aan de verdeling van de staatsschuld, onze positie binnen de EU, de internationale erkenning als onafhankelijke natie, en je kan de rest van deze pagina nog vullen met alle uitdagingen die moeten  opgelost worden vooraleer je een goed functionerende autonome natie hebt. 
Moeten we het dan nooit doen? Jazeker, maar niet nu. Ik hoop dat onze partij in stilte de Vlaamse onafhankelijkheid voorbereidt en dat we klaar zijn zodra de omstandigheden ervoor geschikt zijn.

Zou de huidige ultieme poging van Bart en Paul mislukken, moeten we wel naar nieuwe verkiezingen gaan. Is dat dan een oplossing? Ook hier is het antwoord eenvoudig: neen. Het vertrouwen van de bevolking in de politiek staat onder nul. De enige winnaars van eventuele verkiezingen zijn de meest extreme partijen, en een nog groter Vlaams Belang en een PVDA/PTB maken een regeringsvorming nog veel moeilijker. Bovendien is het al erg genoeg dat we opnieuw communisten in de Kamer hebben, ze ook nog in een regering zien opduiken is een echte nachtmerrie. Vlaams Belang, hoe salonfähig ze ook worden, zijn geen partners voor een federale regering. 
Bart De Wever heeft dus gelijk, zoals vaak, indien we de welvaart in dit land willen behouden, moeten we een federale regering vormen en besturen met een meerderheid, op basis van een weldoordacht beleidsplan. 

Wat we gisteren hebben vernomen vanwege de nationaal voorzitter is bijzonder interessant. In plaats van te werken met het traditionele model waar ieder om beurt zijn wensen/eisen in deponeert, heeft men een puntenplan gemaakt, waarbij voor ieder punt een evenwicht werd gevonden, tussen wat voor de ene minimum noodzakelijk is en voor de andere maximum aanvaardbaar. Dit lijkt mij een verstandige aanpak en het is opmerkelijk dat ook SPA, CD&V en CDH zich in het resultaat kunnen vinden. Natuurlijk zullen er nog wat punten en komma's moeten aangepast worden, maar de reacties zijn hoe dan ook positief.

We moeten nog zes zetels vinden en dat betekent één partij.

Lachaert en Bouchez gokken zwaar. Ze willen enkel praten als één liberaal blok. 
De liberalen zijn inmiddels al twintig jaar aan de macht en wat hebben zij ons gebracht? Twee legislaturen met Verhofstadt hebben dit land aan de rand van de afgrond gebracht met acties zoals ‘sell & lease-back’ ,de snelbelgwet en al het andere fraais dat Guy The Menace uit zijn hoed getoverd heeft en waarvoor we nu nog steeds betalen. 
De regering Michel is begonnen als moeders mooiste maar is snel een aartslelijke baby geworden, waarvan het Marrakech-débacle een zwarte bladzijde in de geschiedenis blijft. 
Wat er na de val van de regering allemaal gebeurde behoort bij de lelijkste dingen die dit land in zijn 190 jaar heeft meegemaakt. Van al die chaos zijn enkel de liberalen beter geworden. Twee topposities binnen de EU, de voorzitters van Kamer en Senaat, de premier, alle Franstalige ministers en nog drie Vlaamse ministers, zijn de oorlogsbuit die de liberalen zich hebben toegeëigend na hun staatsgreep van 15 maart.

Bovendien heeft vooral GL Bouchez, voorzitter van de MR, zich de laatste maanden gedragen als een etterbak, en het verwondert mij dat geen enkele politieker of journalist de naam heeft opgevist die Verhofstadt kreeg in de jaren tachtig: ‘da joenk’. 

Mijn vermoeden is dan ook sterk dat De Wever en Magnette, andere oplossingen aftasten.  En dan komen we heel gemakkelijk bij… inderdaad GROEN. 

De groenen hebben de verkiezingen niet gewonnen maar ze zijn wel vooruitgegaan. Ze tonen al de ganse tijd dat ze bijzonder graag willen mee regeren, en ik denk dat zoiets mogelijk is, indien ze redelijk willen zijn.
GROEN moet zich kunnen vinden in een sociaal-economisch programma waar de PS achter staat. Milieu en klimaat zijn onderwerpen waar geen enkele partij naast kan kijken en is dus zeker niet het monopolie van de groene partijen, maar ze kunnen er wel een inbreng in hebben. Het onderwerp ‘salariswagens’ hebben de groenen verknoeit tijdens hun campagne, maar het blijft ook een item waar we politiek ook ooit eens knopen moeten over doorhakken. 

Met andere woorden, er zijn voldoende onderwerpen waar er politieke actie nodig is, en waar GROEN zich zou moeten kunnen in vinden, nogmaals indien ze redelijk willen zijn en bereid zijn af te stappen van hun idee dat alles moet opgelost worden door de vervuiler te belasten, en ze zich uiteraard lossen van ECOLO.
Het zou mij dan ook niet verbazen dat we als zesde bubbel voor de regering de partij van Almaci zien opduiken met hun acht zetels, waardoor er een meerderheid ontstaat van 78 zetels. We weten al dat Elio Di Rupo klaar is om de MR in de Waalse regering te dumpen en te vervangen door CDH, en het zou niet verbazen mochten we in de Vlaamse Regering eenzelfde scenario zien, met SPA die OpenVLD komt vervangen. Zelf zou ik met bijzonder veel genoegen aan Bart Somers uitzwaaien, een man die binnen de kortste keren het vertrouwen die hij kreeg beschaamde.

Zeer belangrijk in dat scenario blijft de verdere regionalisering van bevoegdheden. Indien we federaal kunnen besturen inzake onderwerpen waar eendracht gemakkelijk te vinden is, en we kunnen de grote Noord-Zuid verschillen oplossen door de betreffende bevoegdheden over te hevelen naar de regio’s, dan is een dergelijke oplossing haalbaar. 
We moeten links niet gaan liefhebben, maar we kunnen wel in vertrouwen samenwerken. 
Om dat allemaal voor mekaar te brengen, heeft Bart De Wever alleszins mijn volste vertrouwen.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.