Planeet van de mensen

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.

Beste lezer,

Hebt u de nieuwe film al gezien op Youtube, “Planet of the Humans” van Jeff Gibb en Michael Moore?
In één van de commentaren las ik dat deze film eigenlijk zou moeten heten “An inconvenient Truth”, u weet wel de film van Al Gore uit 2006. Volgens een deel van de groene goeroes moet de film zelfs verboden worden, wat op zich al reden genoeg is om er snel naar te kijken, iets wat ik gisteren heb gedaan.

Geen leuke film

Dit is niet de film waar je met een emmer popcorn en een liter Cola gezellig van geniet, diep weggezakt in je zetel. Waarschijnlijk gooi je zelfs de plastieken fles Cola met een schuldgevoel in de PMD zak, ergens halverwege het ‘kijkgenot’. 
Het is een brutale documentaire waarvan de boodschap telt en niet de mooie beelden, want die zijn er niet in te vinden. 
Moore en Gibb zijn nu niet bepaald jongens die je van rechtse sympathieën kunt verdenken maar eerder echte links-groene kerels met aandacht voor het welzijn van onze planeet, maar ook terecht voldoende kritisch, om niet alle groene verhalen zo maar te aanvaarden en te bejubelen. En dat is wat ze in deze film doen, kritisch kijken en dan vaststellen dat we fout bezig zijn.
Zo is het bijvoorbeeld frappant dat tijdens de voorstelling van een nieuwe elektrische auto van GM , Jeff Gibb vraagt aan de verantwoordelijke van GM waar de stroom vandaan komt waarmee op dat ogenblik de auto wordt geladen. Deze blijkt dan uit een nabijgelegen steenkoolcentrale te komen, waarbij de GM verantwoordelijke mompelt: “Coal is not bad”. Ja, ja ‘green energy’ en ‘sustainability’ krijgen op die manier wel een klap van jewelste. 
Op een popconcert ten voordele van groene hernieuwbare energie staan achter het podium enkele rijen zonnepanelen waarvan men fier verkondigt dat de energie voor het concert groen en hernieuwbaar is. Ware het niet dat wat verder een groot dieselaggregaat staat dat in feite de energie levert, en er dus niets groen is aan de fossiele brandstof waarop dit aggregaat draait.
De eerste zonne energieparken in Californië liggen er vandaag al verlaten bij, en de levende woestijn waar alle begroeiing werd kapotgemaakt om het park aan te leggen, is inmiddels een dode woestijn geworden. De eerste windturbines staan te roesten en uit elkaar te vallen, omdat de kosten voor het opruimen en recycleren veel te hoog zijn.
En dan hebben we het nog niet over de ontginning van alle noodzakelijke grondstoffen en de productie van alle onderdelen voor zowel zonnepanelen als windturbines. Alles uitermate milieubelastend.
Ook de ganse biomassa industrie wordt in de film op de korrel genomen. Aangezien er opnieuw bomen aangeplant wordt op plaatsen die kaalgekapt zijn voor het aanmaken van pellets, noemt men dit hernieuwbare energie, maar de groei kan de kap niet volgen en de verbranding produceert een massa CO2, veel meer dan het gekapte bos had kunnen verwerken. Het is, met andere woorden een loose-loose situatie en geen win-win. 

Het groene kapitalisme

De film wordt helemaal boeiend zodra men de vragen stelt ‘waarom doen we het dan’ en ‘wie wordt er dan beter van’?
En dan blijkt dat achter alle bedrijven die met deze ‘groene hernieuwbare’ energie bezig zijn, mensen schuilen zoals ondermeer de gebroeders Koch, Richard Branson, Al Gore en andere Amerikaanse super miljardairs. Deze mensen aarzelen niet om bijvoorbeeld grote stukken van deze planeet kaal te kappen, overal ter wereld, onder het mom van ‘green energy, er zelf fortuinen aan te verdienen en via fondsen en subsidies de goedgelovige groenen te overtuigen dat het allemaal in het belang van de planeet is. 
Niet verwonderlijk dat de ecolo’s van deze wereld de film verketteren.

Hoe moet het dan verder?

Moore en Gibb komen tot het besluit dat zonne energie, windturbines en biomassa niet de oplossingen zijn om fossiele brandstof te vervangen door hernieuwbare energie, omdat ze alle drie minstens even belastend zijn, zij het op een andere manier.
Voor de filmmakers is overbevolking een belangrijk probleem, zonder er oplossingen voor te geven, en kunnen we enkel vooruitgaan door allemaal tevreden te zijn met minder, ‘less is more’ wordt op die manier hun mantra. Maar ook daar worden geen concrete oplossingen genoemd.
Het is dus een boeiende film, eigenlijk zware kost, die netjes uit de doeken doet dat we ook met hetgeen op het eerste zicht positief lijkt, namelijk hernieuwbare energie, flink bezig zijn met roofbouw te plegen op de planeet. We worden ook hier, zoals in de ganse consumptiemaatschappij, een rad voor de ogen gedraaid door mensen die iedere vorm van consumptie zien als een noodzakelijkheid om hun fortuin continu te vergroten, ongeacht de impact daarvan op onze planeet en haar bewoners. 
Wat ik gemist heb is een pleidooi voor kernenergie, maar daarvoor zijn Moore en Gibb te linkse rakkers, of ze hebben hun groen-links publiek niet helemaal voor de borst willen stoten. 
“An inconvenient Truth” zou als titel inderdaad helemaal gepast hebben voor deze film, ook al moet je hem bekijken met een kritisch oog. Zoals alles op deze wereld is het geen eenzijdige absolute waarheid en moeten we ontwikkelingen zoals elektrische wagens, zonnepanelen of windturbines niet kompleet afwijzen. We moeten wel bewust zijn dat ze niet dé absolute oplossing zijn voor onze noden.
Zoals velen heb ik de voorbije weken van leer getrokken tegen EU-commissaris Frans Timmermans en zijn ‘green deal’. Met deze film tonen Moore en Gibb aan, dat het inderdaad fout is, om massaal te investeren in hernieuwbare energie en te denken dat enkel zon, wind en biomassa fossiele brandstoffen kunnen vervangen. We moeten blijven investeren in innovatie, onderzoek naar betere vormen van kernenergie en recyclage. We zullen met z’n allen inderdaad ook moeten leren aanvaarden dat we zuiniger moeten omspringen met grondstoffen. Het zal waarschijnlijk ‘less’ worden voor ons, zodat er ‘more’ blijft voor de volgende generaties.
Een weinig besproken, maar cruciaal probleem blijft de bevolkingsexplosie. Echter, zo lang verschillende religies de bevolkingsgroei als de wil van hun godheid blijven promoten, en daarmee succes hebben bij een meerderheid van de wereldbevolking, zal het weinig baten, wat we ook nog mogen bedenken inzake nieuwe energiebronnen
Als er daarvoor ooit een oplossing komt zal ze meer rationeel dan emotioneel moeten zijn, zoniet zal de planeet haar probleem op een dag zelf oplossen, maar dat zal dan gebeuren zonder de minste emotie. Het is geen planeet van de mensen, het is een planeet waar momenteel mensen op leven, net zoals er ooit dino’s op geleefd hebben.
Hou de moed erin, de lockdown wordt langzaam ontsloten en binnenkort kunnen we opnieuw samen rond de tafel, zij het zonder een handdruk en de vriendschappelijke zoen.