Verkiezingen (op z’n minst bij de liberalen)

Ik geef het toe, ik heb mij laten verleiden! 
Niet door de blauwe ogen van een blonde schoonheid, maar door de prachtige bordeaux kleur van een Trek gravelbike. Het wedstrijdbeestje heeft het nogmaals gehaald van de rationele senior. Met mijn zware mountainbike geraak ik niet boven 25,2 km/uur gemiddeld op mijn tracks van 50 km en dus moet dit sprintbeestje van 8,5 kg mij toelaten dit gemiddelde te verbeteren. Yes, een nieuwe uitdaging.
Maar er zijn nog meer uitdagingen voor Vlaanderen en zelfs in onze gemeente.

Een partijvoorzitter in onze gemeente

De verkiezingen bij Open VLD zijn op z’n minst gestart in chaos. Na een eerste uitstel, waarbij velen overtuigd waren dat dit een ingreep was van de leiding om het één en ander naar hun hand te zetten, volgde een start van de eerste ronde in mineur. De software was niet waterdicht en opnieuw dachten velen dat het de bedoeling was van Gwendy en haar clan om hoe dan ook de kandidaat te laten winnen die de voorkeur had van de partijleiding.
Uiteindelijk werd vrijdag 22 mei de dag van de waarheid.
Velen, waaronder ikzelf, waren overtuigd dat het een nek- aan nekrace ging worden tussen Egbert Lachaert en Bart Tommelein, met een tweede ronde tussen beide kandidaten.
Het was dan ook een onverwachte verrassing dat onze Merelbeekse Egbert het haalde met 61% in de eerste ronde. Egbert mag dan een politiek tegenstrever zijn, ik ben blij met zijn overwinning en ik heb bijzonder genoten van het beeld in de Melsenstraat, waarbij links van Gwendy een glunderende Egbert Lachaert stond en rechts van haar een Bart Tommelein die keek alsof hij een halve liter wijnazijn had gedronken. 
Dit resultaat is op vele vlakken bijzonder. Eerst en vooral omdat slechts 22% van de leden deel hebben genomen aan de verkiezingen. Dit betekent dat vier vijfde van de Open VLD leden niet de moeite hebben genomen om deel te nemen aan de voorzittersverkiezing. Dat hiervan 61% kozen voor een duidelijk rechtse kandidaat zegt ook veel over de onvrede binnen de Vlaamse Liberale partij met het links gestoei van Gwendy en haar clan.
Wie de moeite doet om de lijst te overlopen van de gekozenen voor het partijbestuur zal echter ook dadelijk merken dat Egbert het niet voor de poes zal hebben om zijn partij een nieuwe richting uit te sturen.
Het worden spannende weken en maanden voor Egbert, maar wij wensen hem alvast veel moed en succes.

Federaal regeren of op naar nieuwe verkiezingen?

Ik schreef het al in mijn vorige nieuwsbrief, de politiek ontwaakt uit Corona. Verschillende partijvoorzitters lieten de afgelopen dagen al van zich horen en er ontstaat een kleine consensus, namelijk dat men tegen september een echte volwaardige regering wenst.
Om in beide taalgroepen een meerderheid te hebben, moet N-VA mee in deze regering. Aangezien anderzijds Magnette al meerdere keren duidelijk maakte dat het N-VA of Open VLD kan zijn, maar niet beiden, en aangezien Bouchez een rasechte opportunist is, bestaat de kans dat Egbert Lachaert zijn partij er federaal wordt afgereden. Niet bepaald een leuke start voor een nieuwe voorzitter. Bovendien bestaat dan ook de kans dat op Vlaams niveau de liberalen worden vervangen door  de socialisten. Bart Somers zien verdwijnen uit de Vlaamse regering kan ik alleen maar toejuichen. Maar voor Lydia Peeters zou ik het jammer vinden. 
Ik begrijp erg goed dat Bart De Wever federaal wil regeren.  Onze partij is een beleidspartij, geen zweeppartij en als je enige invloed wil hebben op de linksgekte van Magnette, kan dat enkel door mee in de bestuursploeg te zitten.
Toch blijft dat een catch 22. Een federaal bestuursakkoord met twee linkse, twee centrum-linkse en één centrum-rechtse partij zal ongetwijfeld een compromisregering zijn zonder veel daadkracht. 
Een regering volgens het Belgische model: ervoor zorgen dat geen enkele partij kan doen wat ze wil, en je altijd kan zeggen aan je kiezers dat je ze hebt behoed voor het ergste kwaad. Zo doen we het al jaren, met als resultaat een status-quo waar niemand beter van wordt en die de bevolking steeds meer doet afkeren van de politiek. Het resultaat daarvan bij de verkiezingen kennen we ook: een groeiend aantal blanco stemmen en winst voor de extremen zowel aan rechter- als linkerzijde. 
Dat we voor een reusachtige uitdaging staan op sociaal en economisch vlak verplicht ons om te handelen, maar misschien is dat handelen niet het vormen van een volgende nepregering zonder daadkracht, maar moeten we gaan voor verkiezingen met een duidelijk alternatief voor de onmacht van de voorbije twee decennia. 
En misschien is het ook tijd voor ernstig overleg tussen de twee Vlaams-Nationalistische partijen en een gedeelde visie over de toekomst, of gaan we wachten tot ook het vormen van een Vlaamse Regering een mission impossible wordt? 

Globalisme versus Gigantisme

Af en toe lees ik verwijten aan onze partij dat we meestappen in het globalisme, terwijl de Coronacrisis opnieuw sommige beperkingen hiervan heeft aangetoond. Sommigen pleiten er dan ook voor, om de productie van een aantal zaken opnieuw in eigen handen te nemen in plaats van ze aan te kopen op de wereldmarkt.
Men verwart hier globalisme met gigantisme. Over dat laatste heeft Geert Noels een prachtig boekje geschreven dat iedereen die belangstelling heeft voor wereldhandel en bedrijfsconcepten moet lezen. 
De handel is vandaag globaal, en dat is een zeer goede zaak. We zouden met Vlaanderen nooit een exportnatie zijn geworden indien onze KMO’s enkel interesse zouden gehad hebben voor de binnenlandse markt. 
Maar globale handel betekent niet dat we onze bedrijven moeten uitbreiden tot ze bijvoorbeeld de grootste brouwer ter wereld zijn, om maar een voorbeeld te noemen. De vele uitstekende kleine bierbrouwers die Vlaanderen kent, kunnen een deel van hun productie exporteren, er zelf een goede winst aan overhouden en bovendien onze handelsbalans versterken. Indien dit groei meebrengt is dat positief, maar men moet wel uitkijken om niet uit de jas te groeien en in de vele vallen te trappen van het gigantisme. Het is met andere woord zaak om verstandig te groeien en groei niet te zien als een absoluut prioritair doel. 
Ook dat is een punt waar we met onze partij moeten aan werken. Vlaanderen is een exportland en moet dat blijven. We zijn ook een KMO land en dienen erover te waken om ook dat te blijven.
Politiek is boeiend en uitdagend en we hebben in Vlaanderen en binnen onze partij veel mogelijkheden. Laat ons die verstandig benutten en niet streven naar macht voor de macht, maar naar de macht om de welvaart van al onze Vlamingen te beschermen tegen externe en interne gevaren. En laat ons niet bang zijn van uitdagingen en veranderingen. We moeten van de huidige crisis en de aankomende sociaal-economische crisis een motor maken van Verandering voor Vooruitgang.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.