To be or not to be

Sedert William Shakespeare aan Hamlet in 1600 die vraag liet stellen, is het de meest aangehaalde versregel ter wereld en nog steeds de meest fundamentele vraag die een mens zichzelf kan stellen: ‘to be or not to be’.

Je kunt diezelfde versregel ook toepassen op allerhande situaties uit de actualiteit, en vandaag zijn er toch wel een aantal toestanden waarmee we worden geconfronteerd.

Federaal regeren of niet?

Zondag in de Zevende Dag was Peter De Roover, zoals steeds, rustig en duidelijk in zijn stelling dat er een federale as kan komen tussen PS en NVA. 
Op zich geloof ik dat ook. Beide partijen zijn regionalistisch ingesteld, beiden zijn overtuigd dat er een krachtige regering moet komen die de sociaal-economische uitdagingen aanpakt, en beiden weten dat blijven treuzelen electoraal zal afgestraft worden. De hamvraag blijft: is de PS bereid om meer bevoegdheden te geven aan de gewesten inclusief Brussel en is de NVA bereid om aanpassingen te aanvaarden aan de financieringswet die Brussel en Wallonië nog meer Vlaamse transfers gunt? 
Bovendien lijkt het er steeds meer op dat de MR de Open VLD niet zal lossen en dus moet Magnette aanvaarden om als vijfde wiel aan de wagen, de vorige Zweedse regering te komen versterken, tenzij men er ook nog de totaal overbodige SPA mee in sleurt. 
Op zich is dat al een serieuze ‘to be or not to be’ vraag en voor de NVA komt daar nog eens bij dat we opnieuw, zoals met Charles Michel, als ongewenste separatisten, voortdurend stokken in de wielen zullen krijgen, en bijgevolg, in 2024 met een nog slechter rapport naar de kiezer moeten trekken. 
De enige die zich dat soort vragen niet hoeft te stellen is Tom Van Grieken. Tom kan rustig afwachten, hij heeft een flinke dotatie waarmee hij 2024 kan voorbereiden, of sneller indien nodig, en of er nu extra bespaard of belast wordt, hij zal steeds ontevreden kiezers vinden die de overstap naar zijn partij willen overwegen.

Verder met Open VLD of ruilen?

De Vlaamse regering zit vanaf de start opnieuw in een ‘Kris Peeters’ verhaal. Herhaaldelijk heb ik al mijn ongenoegen geuit over Bart Somers, en de feiten geven mij gelijk. Deze man, door de media en zijn partij bewierookt voor zijn burgemeesterschap en zijn migrantenbeleid in Mechelen, is een lege doos. Mechelen is helemaal geen goed voorbeeld van integratie en het ministerschap van mijnheer Somers is al helemaal geen goed voorbeeld van correct coalitiegedrag. 
Deze man geilt op ieder moment dat hij onze partij een mes in de rug kan steken, en liefst nog tijdens een duidingsprogramma op TV.
Lydia Peeters, Hilde Crevits, Wouter Beke en in zekere mate Benjamin Dalle spelen hun rol in de Vlaamse regering zonder veel rimpelingen. Echter niet de niet-geïntegreerde minister van integratie, hij speelt alleen stokebrand, daarbij nog geruggesteund door zijn vorige partijvoorzitter Gwendolyn Rutten. 
Zijn laatste flater, waarop voor zover ik weet geen enkele reactie kwam van zijn huidige partijvoorzitter, doet ook enkele vragen rijzen over Egbert Lachaert. Wil, of mag die niet reageren? 
Is Egbert zo zeker van de federale steun van Georges-Louis Bouchez, dat hij Bartje zijn gang kan laten gaan in de Vlaamse regering? 
Liberalen zijn meestal enkel trouw aan zichzelf, en dus doet voorzitter Lachaert er toch wel goed aan niet teveel olie te gieten op het Vlaamse vuur, of er zou wel eens een herschikte Vlaamse regering kunnen komen waarbij Open VLD zowel federaal als Vlaams het regeren inruilt voor de oppositie. Zijn afkeer voor een formatie door Wilmès, Jambon en di Rupo zijn dan ook meer een angstreactie om er federaal afgereden te worden.

Wel of geen racisme?

Het spijt me, maar alhoewel deze discussies mij de laatste dagen zo ongeveer de strot uitkomen, moet ik er toch iets over schrijven. 
Wat er momenteel dagdagelijks gebeurt kan leiden tot een zelfvervullende voorspelling. 
‘Bij blanke Vlamingen zit racisme in het DNA’ is een grove leugen die nochtans door meerdere al- of niet gekleurde medeburgers wordt herhaald in verschillende bewoordingen. 
Gewelddadige protesten, het vernielen van standbeelden, onzinnige reacties op films, humor en zelfs stripverhalen, samen met de begripvolle houding hierover door de media en sommige politici, werkt gewoonweg racisme in de hand. 
Ook wie nooit racistische ideeën heeft gehad tegenover gekleurde mensen krijgt vandaag wel eens het idee ‘bende idioten, stop ermee!’.
De Verenigde Staten hebben een slechte reputatie als het aankomt op geweld en wie de cijfers objectief bekijkt, kan niet anders dan erkennen dat de Afro-Amerikanen het nog veel slechter doen dan de andere groepen. We moeten echter niet het Amerikaanse probleem enten op Europa.
Wie meent het slachtoffer te zijn van discriminatie moet niet dadelijk ‘racisme’ roepen, maar ook eens de hand in eigen boezem steken en nadenken of er misschien redenen zijn dat de andere wantrouwig reageert. Dat geeft meer kansen om tot een oplossing te komen, dan schelden.

Excuses voor Congo of niet?

Europa, inclusief België, heeft fouten gemaakt tijdens de kolonisatie van Afrika, maar het heeft ook een deel van Afrika binnen korte tijd van het steentijdperk de twintigste eeuw binnengeloodst. Het is dus een verhaal van goed en kwaad. Bovendien kunnen de Afrikanen niet stellen dat in de meeste landen hun leven sterk verbeterd is nadat ze tot zelfbestuur zijn gekomen. De diaspora van Congolezen naar ondermeer Brussel is niet het gevolg van de politiek van Leopold II, maar van de Mobutu’s en de Kabila’s.
Daarom zou het iedereen sieren dat men stopt met deze waanzinnige haat en dat iedereen de geschiedenis objectief evalueert, zowel de positieve als de negatieve kanten.
Wat Congo betreft zijn er al voldoende boeken geschreven, waaronder het uitstekende boek van David Van Reybrouck, waarin de Belgische fouten duidelijk erkend worden.

We moeten geen standbeelden weghalen en Filip hoeft zich niet te verontschuldigen voor de fouten van zijn verre voorganger, de geschiedenis is wat ze is. Afrika heeft behoefte aan sterke goede leiders, en die kunnen we misschien hier vormen en opleiden, of is dit ook een racistische uitspraak?

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.