Wensen met een warm hart

In deze periode van het jaar sturen we elkaar normaal gesproken wenskaarten met “Vrolijk Kerstmis” en “Gelukkig Nieuwjaar”. Aangezien kerstfeestjes, waarbij je de keuze moet maken wie van je kinderen je zult uitnodigen niet bepaald leiden tot grote vrolijkheid, beperken we dezer dagen meestal onze wensen tot “Een gezond en veilig 2021”.
Bij deze stuur ik u daarom “Mijn beste wensen met een warm hart” want een beetje menselijke warmte is vandaag zeker welkom.
Als nieuwsbriefschrijver zijn het geen gemakkelijke tijden. We kunnen wat optimistisch enthousiast doen dat er vaccins op komst zijn, maar daarbuiten gebeurt er weinig waar we positief de loftrompet voor van de zolder kunnen halen. En zelfs bij deze vaccins stelt zich dadelijk de vraag, waarom er dermate grote prijsverschillen zitten tussen de verschillende merken, en waarom deze verschillen het daglicht niet mochten zien. 

Positief blijven is absoluut nodig, maar het is evenzeer een dagelijkse uitdaging.

Positief blijven of tenminste proberen

Mijn vorige nieuwsbrief was dan ook een poging om positief weg te dromen van een beter Vlaanderen. Ik heb er zelfs een exemplaar van toegestuurd aan twee politici en aan een professor politicoloog, tot zover zonder reactie. Toegegeven, het was een verre droom en een totale ommekeer van wat we vandaag kennen in de Belgische en Vlaamse politieke wereld, maar toch blijf ik overtuigd van de essentie. Particratie en totale politisering zijn de kwalen waarom dit land zo slecht werkt, en het is niet alleen België dat ziek is in dat bedje, ook in Vlaanderen zijn we slechts een onderdeel van dat wankele kaartenhuisje. 

Recent heeft Bart Maddens twee bijzondere analyses gepubliceerd. Bij de vorige verkiezingen heeft er in Antwerpen lang een zetel op de wip gezeten tussen onze partij en Groen. Uiteindelijk hebben wij die zetel binnengehaald. Mocht dat niet gebeurd zijn, dan had men, volgens Maddens, in Vlaanderen een Vivaldicoalitie kunnen maken en zaten wij misschien vandaag met Vlaams Belang en PVDA op de Vlaamse oppositiebanken, net zoals in het federale parlement. Hetzelfde had kunnen gebeuren indien Ecolo een deel van hun Brusselse kiezers had kunnen overtuigen om op hun zusterpartij Groen te stemmen, waardoor zij ook stemrecht hadden voor de Brusselse leden van het Vlaamse parlement, en op die manier de meerderheid hadden kunnen doen kantelen. Misschien denkt u nu “dit is ver gezocht”, ja inderdaad, maar het toont aan hoe wankel ons systeem wel is. 

Het Warandemanifest, 15 jaar oud en vergeten

In november 2005 verscheen het Warandemanifest dat een stevig pleidooi hield voor een onafhankelijk Vlaanderen. Eén van de ondertekenaars was Jan Jambon, maar naast Jan was er een ruime bloemlezing van intellectueel Vlaanderen zowel uit politieke als economische en academische hoek. Het succes van onze partij in 2010 en 2014 staat niet los van de mindset die toen gangbaar was.
Maar in 2014 hebben we, om federaal mee te kunnen regeren, al het institutionele in de diepvries gestopt en het lijkt erop dat het Warandemanifest, net zoals de Dode Zeerollen, begraven is tot toekomstige generaties er ooit misschien bij toeval op stoten.
Ongelofelijk hoe snel dingen kunnen veranderen, MR heeft steeds een belgicistisch trekje gehad, maar vandaag zijn de ganse liberale familie en de ecologisten pure voorstanders van een unitair België. In Wallonië is vandaag de PS de enige partij die nog verder wil regionaliseren, alhoewel voor hen ook sommige beleidsdomeinen terug mogen naar het federale niveau, en in Vlaanderen is het maar de vraag of er naast N-VA en Vlaams Belang nog een regionale reflex bestaat. Conner wil zijn partij opnieuw socialistischer maken en regionalisering is daarbij zeker geen prioriteit, en wat CD&V betreft, daar geldt net zoals de voorbije 190 jaar, macht, macht, macht, en om die macht te behouden duikt Joachim met om het even wie in bed, behalve met Vlaams Belang. 
Het ziet er dus niet zo goed uit voor wie hoopt op meer Vlaamse autonomie en of er in 2024 effectief nog een staatshervorming komt, zal waarschijnlijk afhangen hoe de kiezer zich zal opstellen ten overstaan van Vivaldi.

Hoe dan ook, de partijvoorzitters zijn begonnen aan een spelletje Stratego en waar dit ons naartoe brengt is verre van duidelijk.

Stratego op het Belgische speelbord

Recent mochten we Paul Magnette verwelkomen op De Afspraak van vrijdag, en het was, wat mij betreft, één van de betere debatsessies. Voor de PS voorzitter is Vivaldi een project tot 2030 maar vanaf 2024 kan er opnieuw gesleuteld worden aan het Belgische staatsapparaat. De confederale oplossing van onze partij is echter helemaal niet waar Paul aan denkt, voor hem dienen de bevoegdheden beter verdeeld te worden, lees minder versnippert, en komen er drie of vier volwaardige deelstaten. Niemand kan tegen het principe zijn van betere verdeling en minder versnippering maar drie of vier deelstaten is ondenkbaar. Een autonome Duitse deelstaat voor 77.000 inwoners is te gek voor woorden, en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest hervormen tot een volwaardige deelstaat is totaal onaanvaardbaar voor Vlaanderen. Dat de Franstaligen dat wensen is uiteraard heel goed te begrijpen, maar in Vlaanderen hebben we nu al zes keer onze broek laten zakken tot op onze enkels en in het Frans zeggen ze ‘il ne faut pas pousser bobonne’.
Een autonoom Brussel als enclave op grondgebied Vlaanderen, dat bovendien dan ook niet langer de hoofdstad van Vlaanderen kan zijn, is onbespreekbaar. 
Onze voorzitter, Bart De Wever, heeft op zijn beurt zopas zijn artillerie in stelling gebracht op het Strategobord door te stellen dat samenwerking met Vlaams Belang nooit zal gebeuren. Bij Bart moet je nooit van een dergelijke uitspraak gewoon akte nemen, maar je moet steeds denken welke strategie hier achter schuilt. Indien De Wever ooit zijn mémoires publiceert zal men kunnen lezen wat de bedoeling was, maar tot zover kunnen we er enkel naar gissen. 
Ik vermoed dat in functie van de prognoses, die continu onze partij wat procenten verlies voorspellen, onze voorzitter zijn kansen wil verbeteren om in 2024 toch nog in een coalitie te kunnen stappen. Denk daarbij aan de analyse van Bart Maddens. Binnen drie jaar zullen wij ongetwijfeld nergens nog incontournable zijn, en indien we niet opnieuw in de oppositie willen belanden moet het voor de andere partijen, Vlaamse en Waalse, aantrekkelijker worden om met de N-VA te onderhandelen. Een andere, zeer verregaande strategie, zou kunnen zijn om Tom Van Grieken te verplichten grote kuis te houden binnen zijn partij en daardoor ‘fréquentable’ te worden, of niets te doen, de verkiezingen te winnen en niemand bereid te vinden om met hem te praten. 
Wat hoe dan ook een gevolg is van Barts uitspraak is dat wij niet langer alleen midden in de rivier staan, met op de ene oever de extremisten en op de andere oever de systeempartijen, maar dat wij wel op z’n minst een stevige brug aan het bouwen zijn naar de oever van de systeempartijen. Benieuwd hoe dit allemaal verder evolueert en hoe jonge mensen die in 2024 voor de eerste keer gaan stemmen, met dit alles omgaan.

De toekomst van het onderwijs

Toen wij ergens tussen 1950 en 1970 op de schoolbanken zaten, deugde het onderwijs niet en dus moest het worden hervormd op basis van progressieve ideeën. Natuurlijk was ons onderwijs vatbaar voor een aantal verbeteringen, maar in die tijd scoorde het Vlaamse onderwijs wel als absolute wereldtop. Na veelvuldige hervormingen waardoor het onderwijs plezieriger, gelijker en minder stigmatiserend werd, scoort het Vlaamse onderwijs nog het niveau van Kazachstan. Op het college werd ons een Vlaamse fierheid bijgebracht en het is dus niet verbazend dat het die generatie is die het Warandemanifest heeft bedacht. Ik weet niet of er vandaag op de scholen, naast klimaatideologie nog veel aandacht is voor Vlaamse ontvoogding. 
Ben Weyts werkt hard en met veel tegenstand aan kwaliteitsverbetering, maar ik hoop dat hij ook aandacht heeft voor die Vlaamse reflex op school. 
Wij moeten opnieuw een generatie krijgen van slimme bollebozen met een Vlaamse fierheid die na corona werk maken van een economische heropleving, een gezonde bestuurlijke structuur met minder particratie en minder politisering, zoniet zakken wij in Vlaanderen ook af, niet naar het niveau van Kazachstan, maar naar het Belgische Vivaldiniveau. Dit mag niet gebeuren want zo kunnen we niet omspringen met de erfenis van generaties Vlaamse voorvechters.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.